شفقنا رسانه_ رسانه‌ها در جهان امروز دارای نفوذ بسیاری در میان شهروندان و جوامع هستند و به طبع آن، از قدرت بسیاری برای تاثیرگذاری در عرصه‌های مختلف برخوردار می‌باشند. یکی از این عرصه ها حضور رسانه ها و خبرنگاران در صحنه بین المللی است، امری مهم که می تواند علاوه بر ارتباط با جهان، پیام و اهداف و مواضع هر کشوری را به صدای جهانیان برساند. اما چه موانعی در مسیر بین‌المللی شدن رسانه های ماست؟ سردبیر روزنامه سازندگی معتقد است: رسانه بین المللی ما کیفیت لازم را ندارد در واقع دچار مشکل کمی هستیم مدیران ما برایشان مهم است که چهار هزار رسانه مجوز دار باشیم ولی برایشان اهمیت ندارد که یکی از این رسانه ها کیفیت رسانه های بین المللی داشته باشند. مدیران ما درکی از کیفیت و اثربخشی ندارند.
اکبر منتجبی درباره اینکه چرا رسانه و ژورنالیست ایرانی در صحنه بین‌المللی کم است به شفقنا رسانه می گوید: ابتدا باید این مساله را تعیین کنیم که آیا رسانه بین المللی داریم یا نه؟ بله داریم اما رسانه بین المللی ما کیفیت لازم را ندارد در واقع دچار مشکل کمی هستیم مدیران ما برایشان مهم است که چهار هزار رسانه مجوز دار باشیم ولی برایشان اهمیت ندارد که یکی از این رسانه ها کیفیت رسانه های بین المللی داشته باشند. مدیران ما درکی از کیفیت و اثربخشی ندارند.
او افزود: جای تاسف دارد که برخی از رسانه های حاکمیتی ما که دارای سابقه دیرینه در انتشار هستند اما در سطح بین الملل مطرح نیستند و قدرت تاثیر گذاری در صحنه بین‌المللی را ندارند و یا حتی در منطقه هم این قدرت را ندارند چرا که مدیران این رسانه ها از یک سو و مدیران دولتی ما از سوی دیگر فهمی از اینکه رسانه در سطح بین الملل عرصه حضور و ظهور داشته باشند، ندارند و از اجرایی شدن این مهم سرباز می زنند.
منتجبی با اشاره به کم و کیف رسانه های بین الملل ایرانی می گوید: ما یک کانال تلویزیونی بین‌المللی داریم اما باید سنجید این رسانه چقدر دارای اهمیت است با وجود هزینه های زیادی که برای آن می شود چقدر مخاطب آن را تماشا می کند؟ یا ما رسانه عرب زبان داریم که کم و کیف آن هم بسیار جای سوال است. ولی رسانه بخش خصوصی در صحنه بین‌المللی اصلا نداریم.
او افزود: متاسفانه مدیران رسانه های ما-رسانه های دولتی-دچار بحران خلاقیت هستند و آگاه به این موضوع نیستند که وقتی دچار ضرر و زیان در یک بخشی می شوند، باید تلاش کنند از منبع دیگری درآمد زایی کنند مثلا رسانه های خصوصی را ببینید که چطور در این شرایط خود را نگه داشته و منتشر می شوند.
این فعال رسانه ای توضیح می دهد: در اینجا منظور ما از رسانه بین المللی، خبرگزاری هایی است که کار خبررسانی انجام می دهند وگرنه در حوزه تحلیل گری بسیاری از رسانه ها و خبرنگاران ما حرف های زیادی برای گفتن دارند اما چون رسانه درجه یک در مسیر بین المللی نداریم پس تمام رسانه های دیگر ما هم متاثر از آن می شود و تحلیلگران ما هم دیده نمی شوند.
منتجبی تاکید می کند: مهم ترین مانع را همچنان تغییر مدیریت ها در رسانه های دولتی و حاکمیتی می دانم که همین مساله خود اجازه سیاست گذاری منسجم برای حضور رسانه ها در مسیر بین المللی را نمی دهد. از طرفی دیگر اجازه قدرتمند شدن به رسانه های خصوصی را نمی دهند ما اگر تلویزیون بخش خصوصی داشتیم شک نکنید که حتما دارای چند زبان بودیم و در صحنه بین المللی خوب می درخشید اما چون به آن قدرت نرسیدیم، به آن عرصه دست پیدا نمی کنیم.
او می گوید: امکانات، مشکلات اقتصادی و موانع سیاسی به رسانه‌های بخش خصوصی اجازه قدرتمند شدن را نمی دهد.
منتجبی در پاسخ به این سوال که چه سیاست و اقداماتی می تواند به تقویت قدرت نرم کشورمان از طریق بین المللی شدن رسانه هایمان منجر شود؟ می‌گوید: مهم ترین راه آن اجازه فعالیت به بخش خصوصی در عرصه بین‌المللی است. در حال حاضر امتیازات ویژه‌ی زیادی به رسانه های حاکمیتی و دولتی داده می شود اعم از یارانه و آگهی ها …در حالیکه این امتیازات می تواند به بخش خصوصی تزریق شود و حتما نیروهای ما توانایی فعالیت حرفه ای رسانه ای در صحنه بین‌المللی را خواهند داشت که در چارچوب حکومتی هم باشد. چطور در بخش سینمایی می توانیم دوبار نخل طلایی و اسکار بگیریم و جایزه های جهانی را دریافت کنیم؟ چون بخش خصوصی سینما قدرتمند شده و بازگشت سرمایه هم اتفاق افتاده است.