شفقنا رسانه– علی اکبر قاضیزاده بر این باور است که مشکلات روزنامهها و کاهش اعتماد مردم نسبت به رسانههای مکتوب و غیرمکتوب از چند دهه پیش آغاز شده و ارتباطی با کرونا ندارد، کما اینکه در شرایط پساکرونا نیز اتفاق خاصی برای رسانهها رخ نخواهد داد ولی وضعیت آنها هر روز بدتر خواهد شد.
علی اکبر قاضیزاده، پژوهشگر حوزه رسانه و ارتباطات، در گفتوگو با «آرمان ملی» بر این باور است که مشکلات روزنامهها و کاهش اعتماد مردم نسبت به رسانههای مکتوب و غیرمکتوب از چند دهه پیش آغاز شده و ارتباطی با کرونا ندارد، کما اینکه در شرایط پساکرونا نیز اتفاق خاصی برای رسانهها رخ نخواهد داد ولی وضعیت آنها هر روز بدتر خواهد شد.
او همچنین میگوید: بیانصافی است که همه مشکلات روزنامهها را به گردن کرونا و تعطیلی یک هفتهای آنها در فروردین امسال و با تصمیم دولت بیندازیم. کاهش اعتماد مردم از سیل سال گذشته آغاز شد و با افزایش نرخ بنزین، اعتراضات آبانماه، سقوط هواپیمای اوکراینی به اوج خود رسید و باعث شد اعتماد مردم نسبت به رسانهای کاغذی که باید برای آن پول پرداخت نمایند، از دست رفت و آنها به فضای مجازی و شبکههای اجتماعی پناه بردند. کرونا بهانه است و تا تیغ سانسور برداشته نشود و روزنامهها خصوصی نشوند، همین شرایط وجود دارد، تا زمانی که روزنامهها توسط روزنامهنگاران اداره نشوند و مجوز را به افراد غیرمتخصص و دولتی ندهند، این مشکلات همچنان وجود دارد.
وی در ادامه میافزاید: این روند سالهاست که ادامه دارد و تا مطبوعات خصوصی نداشته باشیم، این وضعیت ادامه دارد. منظورم از مطبوعات خصوصی، نه مثل آمریکا و فرانسه و ژاپن که آنها فاصله بسیاری با ما دارند، بلکه مثل پاکستان، مثل لبنان، مثل هند است. ما تا نتوانیم روزنامهنگاری را خصوصی و از بندناف دولت جداکنیم، متاسفانه باید بنشینیم و ببینیم که چه زمانی دولت به ما کمک خواهد کرد. مطبوعات و روزنامهنگاران ما به همین دلیل نمیتوانند رقابت کنند؛ رقابت نمیکنند و درنتیجه نمیتوانند رشد کنند، رشد نمیکنند و درنتیجه نمیتوانند مخاطب پیدا کنند و چون مردم به مطبوعات توجه ندارند، روزنامهها نمیتوانند آگهی بگیرند و فروش داشته باشند. مطبوعات خصوصی در تمام دنیا روی پای خود میایستند. سالهاست که میگویم مطبوعات و رسانهها در جهان، پیش از هرکاری، یک بنگاه اقتصادی هستند و باید بتوانند خودشان را بچرخانند. اصلا نمیتوانم تصور کنم روزنامهنگاری به این نقطه برسد که ما بنشینیم و آه بکشیم تا مردم یا دولت به ما کمک کنند. این روزنامهنگاری نیست.
این روزنامهنگار پیشکسوت صحبتهایش را اینگونه به اتمام میرساند: یکی میگفت که روزنامه به چه کارمان میآید در صورتی که فضای مجازی به این خوبی داریم، در حالی که جامعه فراموش کرده روزنامهها پل ارتباطی مردم و دولت هستند و میتوانند با تحلیل و گفتوگو به سوالات مردم پاسخ دهند و راهکار ارائه دهند. وقتی خبرنگاران نمیتوانند جواب هزاران سوال مردم را از دولت و مسئولین بگیرند، مخاطب نیز که سالهاست احساس میکند که تریبون مردمی خود را از دست داده، شکاف اعتماد آنها هر روز بیشتر خواهد شد. متاسفانه به جایی رسیدهایم که روزنامه تا شب روی دکه میماند، در حالی که باید تا ظهر همه روزنامهها از دکه مطبوعات فروخته شود.