شفقنا رسانه– علی اکبر قاضی زاده، پیشکسوت روزنامه نگاری در روزنامه اعتماد نوشت:
در توصیف شرایط کنونی و بحرانی که به واسطه شیوع ویروس کرونا جهان درگیر آن است، میتوان سه گزاره را درباره کشورمان به کار برد.
یک اینکه شرایط مالی، لجستیک و پشتیبانیکننده ما را با سایر کشورها نمیتوان مقایسه کرد. ما علاوه بر کرونا درگیر تحریم هستیم و شرایطمان بسیار ویژه است، بنابراین آنچه را ما این روزها تجربه میکنیم نه ترکیه تجربه میکند، نه افغانستان و نه اردن و نه مصر و نه برزیل و نه پاکستان.
دوم اینکه سالهاست دولت و بخشی از قوای اجرایی تصورشان این است که مطبوعات دردسرند و اصطلاح شر لازم را درباره آنها به کار میبردند. به این معنا آنها در عین شر بودن مطبوعات، راهی برای حذفشان تاکنون پیدا نکرده بودند. البته آنها طی سالها سعی کردند این شر را کنترل و نظارت و ممیزی کنند و برای آن راههای مختلفی پیش گرفتند. یکی از آنها این بود که مدیران مسوول و ناشران را درست گزینش کنند. نتیجه این شد که مطبوعات و به ویژه روزنامهنگاران لطمه زیادی دیدند و از نظر فنی و حرفهای نتوانستند تقویت شوند. در تحریریههای ما عمر متوسط روزنامهنگاران و ایستایی آنها در تحریریه (بازه زمانی که هر کسی که وارد تحریریه میشود و در این فضا میماند) به چهار،پنج سال رسیده است. بنابراین ما به ندرت روزنامهنگاری خواهیم داشت که مانند محمد بلوری ۶۰ سال کار مطبوعاتی کرده باشد. در مقابل اغلب روزنامهنگارانی که به عرصه رسانه میآیند پس از مدتی در همین فضا آشنا پیدا میکرده و به کار در سازمانهای دولتی و خصوصی مشغول میشوند تا زندگیشان را اداره کنند.
اما جریان سوم کرونا است؛ بیماری مرموز و غیرقابل کنترل و افسارگسیختهای که همه دنیا را درگیر خود کرده است. در این شرایط میبینیم مسوولان دستور به عدم انتشار مطبوعات داده و برخی هم از این بهانه استفاده کرده و میگویند اصلا روزنامه چرا میخواهیم، وقتی فضای مجازی را داریم و همه با استفاده از تلفن همراه و آیپد و کامپیوتر به اخبار دسترسی دارند. به نظر من این گزاره تیر خلاص به مطبوعات در ایران است. دوستان مجری و اجرایی که چنین مطالبی را مطرح میکنند به این موضوع توجه نمیکنند که در هیچ جای دنیا فضای مجازی جای مطبوعات را نمیگیرد و آنها هرگز مطبوعات را تعطیل نکردهاند. علت این است که فضای مجازی دو خاصیت منفی دارد، یکی اینکه این فضا زبان و گویش پالایش نشدهای را تحویل مردم میدهد و در آن گزینش و انتخابی در کار نیست. دوم اینکه فضای مجازی مرز بین شایعه و واقعیت را خراب میکند و میشکند.
در مطبوعات شما باید تحقیق و سوال کرده و خبر و مطلبی که به واقعیت نزدیکتر است را منتشر کنید، در حالی که در فضای مجازی مجموعهای از خبرهای صحیح و ناصحیح منتشر میشوند. من فکر میکنم دستاندرکاران اجرایی کشور نازنین ما با چنین دیدگاه و رویهای زیانهای کلان خواهند دید همینطور که تاکنون در مواجهه با بیماری کرونا دیده و شاهدیم مجموعهای از شایعهها و اخبار ناصحیح مدام دست به دست میشود و جای خالی مطبوعات در این اوضاع مشهود است.