شفقنا رسانه- امیر عباس تقیپور، مدیرمسئول ماهنامه مدیریت ارتباطات نوشت:
رسانهها و جامعه ارتباطات کشور در این دوران پر از تناقض بهتر است با کمک متخصصان سایر حوزهها همچون؛ اقتصاد، سیاست، جامعهشناسی و روانشناسی به تولید و نشر و بازنشر مطالب کاربردی پرداخته و نقش تاریخی خود را در این برههی بیهمتا برای بشر امروز، ایفا کنند. فاصلهگذاری اجتماعی جای خود و محترم، اما امروز بیش از هر زمان دیگری به حضور و همفکری جدی و عملی اهل فن و بهویژه صاحبان دانش و تجربه نیاز داریم. در هنگامهای هستیم که در همه چیز دچار تناقضیم. چند تناقض را با هم مرور میکنیم تا بیشتر به اهمیت نقش رسانههای حرفهای و استمداد آنها از نخبگان دغدغهدار پی ببریم.
۱- میخواهیم نترسیم و اگر نترسیم جانمانمان در خطر است.
۲- میخواهیم شاد باشیم اما بیش از یک میلیون نفر در جهان درگیرند. با احتساب دایره مرتبطینشان چه عدد بزرگی میشوند! در کشورمان بیش از سه هزار نفر، عزیزان خود را از دست دادهاند و بیش از پنجاه هزار نفر درگیر مبارزه و طی دوران سخت بیماری هستند! کدام یک از ما در میان فامیل، دوستان و آشنایان، فوتی و یا بیمار حاد نداریم؟ اگر تا به حال درگیر نشدهایم خدا را شکر اما چه تضمینی وجود دارد در جرگه این خانوادهها قرار نگیریم؟
۳- خانوادههای داغدار، تنها ماندهاند! به تعبیر دکتر مهدی محسنیانراد، دوردَفنی میکنند! رسم و معرفت دیرینهی ما نمیگذاشت صاحبان عزا تنها بمانند. حتی از شب سوم، هفتم و چهلم هم خبری نیست و شاید نتوانند برای عزیزانشان، مراسم سالگرد بگیرند! دارند میسوزند و میسازند. نمیتوانیم و نباید کنارشان قرار گیریم!
با روح و روان بشدت آزرده و خستهی این خانوادهها چه باید کرد؟
۴- چه بر سر کسب و کارها آمده و خواهد آمد؟ بیکاری مزمن، گسترش فقر و … با آسیبهای مخرب و ناشی از فروپاشیهای اقتصاد شکننده چه خواهیم کرد؟ از یکطرف تکرار میکنیم در خانه بمانیم و از طرف دیگر دغدغهی تعطیلی کسب و کارها، توان ناچیز باقی مانده را نابود خواهد کرد!
۵- کودکان، نوجوانان و جوانانمان! در این شرایط چه وضعیتی دارند؟ اگر چارهاندیشی نکنیم ترس ناشی از ویروس تا چه زمان با آنها خواهد ماند؟ مگر پدران و مادران ما خاطرات تلخ ناشی از جنگهای جهانی اول و دوم را از یاد بردند؟ مگر ما میراثدار عوارض ناشی از جنگ ۸ ساله با عراق نیستیم؟
۶- میگوییم و مینویسیم به رسانهها و منابع معتبر اعتماد کنید اما اکثریت اعتماد نمیکنند! دلایل خود را دارند. رسانههای ما و بهویژه صدا و سیما در هوای آزاد تنفس نمیکنند. گروه دیگری میگویند چرا رسانههای معاند حتی در این شرایط ابَربحرانی به ایران هراسی، پایان نمیدهند؟ به این فکر نمیکنند که خودشان میگویند رسانههای معاند! خُب، تکلیف آنها مشخص است. ما چرا با عملکرد بَدِمان بهانه به دستشان میدهیم؟
و… این غصه و قصه سر دراز دارد!