شفقنا رسانه-سمیرا بختیار: بعد از ماجرای تلخ مدرسه معین بحث آموزش مسائل جنسی در مدارس و نحوه گزینش معلم ها در رسانه ها بیش از هر موضوع دیگری دیده شد.اما مسئله که در اینجا می تواند مهم باشد اطلاع رسانی خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش و چگونگی برخوردشان با آسیب های اجتماعی در این حوزه است.چقدر خبرنگاران این حوزه برای ورود به چنین آسیب هایی آموزش دیده اند؟ خود مدارس تا چه حد با خبرنگاران و عکاسان همکاری می کنند؟آیا خبرنگاران به راحتی می توانند گزارش های میدانی در خصوص سوژه های مختلف را در مدارس با اولیاء و مربیان پیگیری کنند.
فاطمه امیر قهرمان خبرنگار حوزه فرهنگیان و مدارس «خبرگزاری تسنیم »به شفقنا رسانه میگوید: تهیه گزارشهای میدانی در مدارس خیلی کم شده است یعنی خبرهایی ازایندست که مدام خبرنگار به خود مدارس رجوع کند یا با اولیاء و مربیان مصاحبه کند کاهش چشمگیری داشته است. نقدی که من همیشه به خبرنگاران دارم، این است که ما بیشتر تریبونی برای مسئولان شدهایم و مسئولان هم بهطور کامل از تریبون رسانهها استفاده میکنند و دیگر رسانهها وارد میدان نمیشوند تا ببینند حرفهای و وعده های این مسئولان تا چه اندازه صحت دارد .یا طرحهای آنان چقدر نمود واقعی داشته یا ما خبرهایی ازاینجهت که نظرات و آثار این طرحها را در مدارس پیگیری کنیم، نمیبینیم.
از گرفتن مجوز تا پوششی غیر از خبرنگار بودن
او ادامه میدهد: بخشی از این مشکل به خود خبرنگار برمیگردد. چون برایشان سخت است که وارد حوزههای میدانی شوند و یکبخشی از آن به سازوکارهای آموزشوپرورش که اجازه نمیدهند خبرنگاران وارد شوند.مثلاً شخصاً بارها تجربه داشتهام که برای ورود جهت تهیه گزارش باید از حراست مجوز بگیریم. خب از طرفی دیگر برای هر کاری هم به ما مجوز نمیدهند و کسب این مجوز مراحل سختی را دارد.
امیر قهرمان با اشاره به یکی از تجربههای خود روایت میکند: برای تهیه گزارشی از شهریه مدارس غیردولتی دبیرم از من درخواست کرد بود که همراه با دوربین عکاسی به آنجا بروم ولی متأسفانه مدارس این اجازه را ندادند و من هم مجبور شدم برای کسب این اطلاعات در نقش یکی از اولیاء دانش آموزان، این گزارش میدانی را تهیه کنم یا در فصل ثبتنام مدارس در سال گذشته با مراجعه به ستاد ثبتنام شهر تهران، به دلیل مجوز ندادن برای انجام مصاحبه بازهم مجبور شدم تنها با خانوادهها صحبت کنم. چون حراست آنجا هم به من شک کرده بود اجازه مصاحبه را نمیداد و به همین خاطر مجبور شدم خارج از ساختمان ،مصاحبه با خانوادهها را ادامه دهم و گزارشم را تکمیل کنم.
کسی پاسخگو نیست
او انتقاد میکند: این مسئله به خود آموزشوپرورش برمیگردد که میخواهند مشکلاتشان برجسته و رسانهای نشود .در حال حاضر برای همین موضوع مدرسه معین، خیلی نمیتوانیم با مسئولان صحبت کنیم چون پاسخگوی ما نیستند.تنها مدیر آموزش و پرورش منطقه ۲ هست که اطلاعات بسیار کلی را ارائه میکند. واقعاً خیلی برایم سؤال است که چرا باید سازمان مدارس غیردولتی که این مدرسه زیرمجموعه آن است سکوت اختیار کند.؟شخصاً در این مدت با مسئولان این سازمان تماس گرفتم که چرا چنین معلمی بدون گزینش وارد مدرسه شده ، یا شاخصهای گزینش در این مدارس به چه صورت است جذب نیرو در این مدارس چه مشکلاتی دارد ؟ولی متأسفانه هیچکس حاضر نشد جوابگو باشد.متأسفانه در مسائلی که حاد و بحرانی است مسئولان بهجای پاسخگویی، سکوت اختیار میکنند چون میترسند اگر جوابی دهند به ضرر خودشان تمام شود .
این خبرنگار با اشاره به تمایل مدیران رسانهای برای پیگیری چنین خبرهایی میگوید: در حال حاضر ما مجبور هستیم به گفتههای خانوادهها و مصاحبههایی که مسئولان قضایی انجام میدهند اکتفا کنیم .تلاش میکنیم با کارشناسان مصاحبه بگیریم و از زاویههای دیگر این مسئله را پیگیری کنیم. هرچند جوابش را نه ما میدانیم و نه مخاطب. فکر میکنم اکثر رسانهها تهیه گزارش در این حوزهها را مخصوصاً گزارشهای میدانی را بپسندند . تا جایی که اطلاع دارم مدیر رسانهها از تهیه گزارش در این حوزهها استقبال میکنند چراکه میخواهند صدای مردم باشیم .هرچند در حال حاضر بیشتر خبرگزاری به سمت کارهای خبری رفتهاند تا تحلیلی و کارهای میدانی را بیشتر روزنامه انجام میدهند که فکر میکنم اینیک نقص جدی برای خبرگزاریهاست.
او با اشاره به موانع تهیه خبر در حوزه آموزشوپرورش بیان میکند: دو سال پیش که برای تهیه گزارش به ستاد ثبتنام مراجعه کردم هرچند با مجوز خود این وزارت خانه رفتم ولی از طرف حراست یک نفر را همراه من فرستاده بودند که حواسش به سؤالهای من باشد و دقت کند که من هر سؤالی را نپرسم خب همه اینها آزادی عمل خبرنگار را محدود میکند.
رسانه ها باید سکوت را بشکنند
امیر قهرمان درباره آموزش خبرنگاران این حوزه در مواجهه با آسیبهای اجتماعی توضیح میدهد: آموزشوپرورش سعی میکند اخبار حوزه آسیب اجتماعی را کمتر رسانهای و خودش آن را حلوفصل کند ،خبرنگارها کمتر با این نوع خبرها در حوزه آموزشوپرورش مواجه میشوند. در اتفاق اخیر هم چون تعداد آسیبدیدهها زیاد بود و خود خانوادهها هم پیگیر بودند مسئله تا این حد گسترده شد. ولی در کل بررسیهای خبرنگاران به خاطر مشکلاتی که اشاره کردم نمیتواند همهجانبه باشد یعنی خبرنگاران تنها توانستند یک بعد از ماجرا را بسنجند.
او با انتقاد میگوید: در حال حاضر برای خبرنگاران و رسانهها بیشتر تربیت جنسی دانش آموزان و گزینش نشدن این معلم بیش از هر مسئلهای برجسته شده است. درحالیکه میتوان از زوایای دیگری هم این مسئله را بررسی کرد اینکه چه اتفاقی افتاده که دانش آموزان، دراینباره بیشتر از سن خود اطلاعات دارند. اینها را میتوان با متخصصهای گوناگون در میان گذاشت و تحلیل کرد. متأسفانه چون اطلاعات کم است فضا خیلی مبهم است.به نظرم بحث آسیبهای اجتماعی بهشدت هراس ، وحشت و سکوت ایجاد میکند خب باید این سکوتها را شکست و رسانهها آن را لاپوشانی نکنند نباید اخبار این حوزه موج باشد مثلاً الآن موضوعاتی زیادی هستند که بینتیجه ماندند مثلاً سرایدار مدرسه ارومیه که سال گذشته یکی از دانش آموزان را آزار داده بود به کجا رسید؟باید رسانهها بهشدت پیگیر چنین آسیبهایی باشند و بهصورت فرایندی کار کنند.