شفقنا رسانه– سیدعبدالجواد موسوی در روزنامه اعتماد نوشت: این روزها درباره پلیس و حدود وظایفش زیاد میشنویم. کلیدش را هم آقای رییسجمهور زد با این جمله که: وظیفه پلیس اجرای قانون است و نه اجرای اسلام. این جمله موافقان و مخالفان خودش را داشته و دارد که به خودی خود امر مبارکی است یعنی همین که ما بتوانیم درباره چیزهایی حرف بزنیم که پیش از این دربارهاش حرف نمیزدیم اتفاق بزرگی است. باید وقت را غنیمت شمرد و در پناه سخن بزرگترها چیزهایی را بر زبان و قلم جاری ساخت . متاسفانه ما امکان و فرصت نقد بسیاری از مقولات مهم و اساسی را نداریم. سربازی یکی از مهمترین اتفاقات زندگی ما است اما نمیتوانیم درباره آن به راحتی حرف بزنیم. همه ما با پلیس سر و کار داریم اما نمیتوانیم به خیلی چیزها اشاره کنیم و نه تنها نمیتوانیم که گاه محدودیتهای قانونی وارد میشود تا تصویری کاملا آنکادر شده از آن ارایه دهیم. به خاطر دارم چند سال پیش آییننامهای تدارک دیده شده بود برای سینمایی جماعت که ماموران نیروی انتظامی را چنین نشان بدهید و چنان. حتی ذکر شده بود قد و بالای ماموران محترم از مقداری معین کوتاهتر نباشد. من این را خوب میفهمم که ارایه تصویری مقتدرانه از پلیس میتواند به امنیت روانی یک جامعه مدد برساند اما در عین حال باید مراقب بود که این تصویر مارا از ایرادهایی که در کار همه وجود دارد غافل نکند و خدای ناکرده مارا دچار این توهم نسازد که این منم طاووس علیین شده. طبیعی است که هر نهاد و نیرو وسازمانی دوست دارد در چشم دیگران بیعیب و نقص جلوه کند و این میل طبیعی فقط در نیروهای نظامی و امنیتی وجود ندارد، در همین ماجرای سریال آقای مهران مدیری دیدیم که جامعه پزشکان چه مقدار ناشکیبایی از خود بروز داد. این اتفاق میتوانست برای هر قشر دیگری رخ دهد. مشکل اینجاست که ما فکر میکنیم صرف انتقاد از ما یعنی ناسپاسی و قدر و قیمت زحماتی را که انجام میدهیم نادیده گرفتن. همه زحمت میکشند. پزشکان که جای خود دارند، همین رفتگران شریف و زحمتکش اگر یک هفته کارشان را درست انجام ندهند همه زندگیمان به گند کشیده میشود اما اگر کسی فیالمثل در یک کار تلویزیونی رفتگری را نشان داد که سهلانگارانه جارو میکشد یا وقتی میخواهد پلاستیک زباله را به داخل ماشین حمل زباله پرت کند به ریختن زباله به کف خیابان اهمیت نمیدهد یعنی به رفتگران توهین شده؟ فکر نکنید از اهمیت و ظرافت کار امنیتی بی اطلاعم و فکر میکنم در نقد آنها نباید به هیچ باید و نبایدی پایبند بود اما اینکه یک نهاد خود را مصون از هر گونه انتقادی بداند بدون شک دچار فساد خواهد شد. در آموزههای دینی ما ائمه معصومین- صلوتالله علیهم اجمعین- از دیگران میخواستند درکار آنها دقت کنند و اگر انتقادی در کارشان میبینند به آنها گوشزد کنند. آیا کسی میتواند مدعی شود که نعوذبالله در جایگاهی فراتر از آن بزرگان قرار دارد؟با هر متر و معیاری چه دینی، چه عرفی و چه مدنی که به این ماجرا نگاه کنیم نمیتوانیم به دیگران بقبولانیم که یک نهاد یا سازمان غیر قابل انتقاد است. شاید بعضیها بگویند به دلیل حساسیت موضوع باید انتقاد به صورت خصوصی مطرح شود. اگر موضوع فقط به یک شخص مربوط میشد شاید این حرف تا حدی قابل توجیه بود اما داریم درباره یک نیروی عظیم سخن میگوییم؛ نیرویی که حق دارد از طرز رانندگی ما تا نوع لباس پوشیدن ما را زیر نظر داشته باشد. نیرویی که قرار است ما به او اعتماد کنیم و او هم امنیت روحی، روانی و فیزیکی ما را عهدهدار شود. وظایفی که بر عهده این نهاد گذاشتهاند وظایف بسیار دشواری است و درست به همین دلیل امکان لغزش نیز در آن بسیار. برای این کار ارادهای دوسویه لازم است. دهانی که سخن حق بگوید و گوشی که مستعد شنیدن سخن تلخ باشد.
انتهای پیام